Z dużym prawdopodobieństwem można przyjąć, że po rozbiorze polski w XVIII wieku, około 50% obszaru nadzorowanego Nadleśnictwa znajdowało się w Prusach Królewskich. Lasy te były zagospodarowane zgodnie z ustawami leśnymi jakie obowiązywały w Prusach od 1775 roku. Od tego też okresu ówczesne puszcze, w dużej mierze naturalnego pochodzenia o znacznym udziale gatunków liściastych (dąb, buk, lipa, grab), zostały poddane systematycznej przebudowie na drzewostany głównie z udziałem sosny. Schematyzm w zakresie zagospodarowania i urządzania lasu stał się regułą już w XIX wieku, zwłaszcza z chwilą wprowadzenia podziału powierzchniowego, który umożliwił znacznie lepsze planowanie. Na przełomie XIX i XX wieku prowadzone były próby z introdukcją gatunków pochodzących najczęściej z terenów Ameryki Północnej. Tworzą one obecnie grupy lub kępy w starszych drzewostanach (dąb czerwony, cypryśniki, daglezja, przeorzechy, klon srebrzysty, klon jesionolistny, sosna wejmutka, sosna Banksa) lub niekiedy, jak w przypadku daglezji, stanowią samodzielne wydzielenia.

        Z tego samego okresu pochodzą również powierzchnie doświadczalne sosnowe, utworzone przez Schwappacha na terenie obrębu Ryjewo. Najstarsze wzmianki o próbach zagospodarowania tutejszych lasów pochodzą z okresu średniowiecza, gdy na terenie obecnego leśnictwa Benowo funkcjonowało leśnictwo krzyżackie, obsługujące zamek w Malborku. W latach 1950-1959 Nadleśnictwa Kwidzyn, Ośno, Ryjewo i Elbląg tworzyły Rejon Lasów Państwowych w Kwidzynie. W roku 1971 do Nadleśnictwa włączono szkółkę zadrzewieniową w Otławie, która jako samodzielna jednostka istniała od 1960 roku. Obecnie jest to teren plantacji nasiennych. W latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych prowadzono intensywne pozyskanie rębne w drzewostanach VI i starszych klas wieku, czyli powyżej 100-u lat, których udział był znaczny, doprowadzając do drastycznego zmniejszenia powierzchni tych drzewostanów i obniżenia przeciętnego wieku. W późniejszym okresie tendencja ta została zahamowana poprzez większy udział pozyskania drewna w ramach użytkowania przedrębnego i przygodnego. Już od lat przedwojennych daje się zauważyć stały wzrost powierzchni drzewostanów bukowych, co wiąże się zwłaszcza ze znacznie większym wykorzystaniem odnowień naturalnych na powierzchniach dotychczas użytkowanych rębniami zupełnymi.

    Ujemną stroną gospodarki leśnej w okresie przedwojennym i częściowo w okresie powojennym, było preferowanie drzewostanów jednogatunkowych, zwłaszcza na gruntach porolnych. Drzewostany na gruntach porolnych stanowią obecnie 27% powierzchni leśnej Nadleśnictwa, czyli ok. 6300 ha. Pomimo kilku klęsk w ostatnim pięćdziesięcioleciu (wichury '48, '58, '81, brudnica mniszka '80-83), drzewostany Nadleśnictwa można zaliczyć do zdrowych. Problemem od ostatniej wojny do dzisiaj pozostają powierzchnie leśne, na których występują niewybuchy. Jest to pozostałość po magazynach wysadzonych przez Armię Czerwoną w ostatnich dniach wojny na terenie leśnictwa Wilki.